Yönler

İlkokul dördüncü sınıf bir anım geldi aklıma. Size de anlatayım da bende kalmasın okuyana da ulaşsın.
Sınıf öğretmenimiz harita üzerinde yönleri öğretiyor. Biraz da sert ve o zamanlar dayak cennetten çıkma ve eti senin kemiği benim dönemi. Tahtaya astığı Türkiye haritasının sağ tarafı doğuyu, sol tarafı batıyı gösterir; yukarısı kuzey, aşağısı güney. Pür dikkat dinliyoruz, ucunda dayak yemek var. Sağ , sol, doğu , batı karışıyor biraz. En iyisi doğu sınıf kapısının olduğu yer , batı pencere tarafı. Pencere parka bakıyor. (Ah keşke parkta olsak!) Birkaç arkadaşımı kaldırıyor , bilen biliyor , bilmeyen yüzünde güller açarak oturuyor. Bu ara iyice öğreniyoruz Kapı doğuya , pencere batıya bakıyor. Parmak kaldırıyoruz ben tahtaya kalkayım öğretmenim. Ben ben ben… Sen gel diyor yanımdaki arkadaşa.. Zafer kazanmış komutan edasıyla tahtaya çıkıyor arkadaşım.. Tam söyleyecek , dur diyor. Tahtaya asılmış Türkiye haritasını kaldırıyor ve pencere tarafına asıyor . Haydi söyle yönlerini diyor. Komutan gidiyor, geriye her an dayak yiyecek asker kalıyor. Ne oldu şimdi diyoruz. Kapı doğu pencere batıydı. Kapı haritanın karşısında pencere arkasında kaldı. Doğu nerde? Batı nerde? Düşünürken şak şak sesiyle irkiliyoruz. Arkadaş rahatlamış sekilde yerine oturuyor. Öğretmenimiz pencereye asılı Türkiye haritası üzerinde yeniden doğusunu batısını anlatiyor. Doğu tahtaya bakıyor , batı sınıfın arkasındaki duvara. Çok şükür öğreniyoruz. Ama harita yeri değiştikçe batı ve doğusunun da yeri değişiyor ve kemiği değil ama etini veren öğrenci sayısı artıyor. Öğretmenimiz kızgın. Bağırıyor , oğlum haritanın sağı doguyu, solu batıyı gösterir. Nereye giderse gitsin harita da bu kural değişmez diyor.
Yıllar sonra her şey değişse de hiçbir şeyin değişmediğini anlıyorum. Sağ taraf doğuya, sol taraf batıya bakıyor.

Osmantopaloglu/Denemeler.