Zaman

insan bir bütün doğar,
tek parça halinde büyümeye başlar,
iç dünyası ve ruhu yekparedir,
ağlaması da gülmesi de bir bütündür ,
büyüdükçe parçalanır.

sonra
daha sonra
milyonlarca parçaya ayrılır.
parçalara ayrıldıkça mutluluk artar
çok olma , çoğalma,
güçlenme ve zenginleşme hissi verir

zaman akar ,
akar, akar…
parçalar birbirine
çarpmaya, sürtünmeye
birbirini boğmaya, kavgaya başlar.

yangınlar çıkar, kül eder
kırılır, derin çatlaklar oluşur.
canı sıkışır, ezilir
ruhu kanamaya başlar,
savrulur kopar

zenginleşme hissi
zenginlik yaratmaz
bir kaos, kargaşa hakim olur,
kabus gibi çöker insana .

zaman durmaz
kanserli hücreler gibi
parçalar, çoğalmaya devam eder.
insan zamansız yaşar,
zaman , ölüm olur.

dayanamaz bilinç
paslı bir kafesin içinde yaşamaya.
zaman canavara dönüşür,
insanın kanını kurutur,
çürütür ölümsüzleri;
bütünleşme çabası başlar ki
ne mümkün
artık kaybetmiştir kontrolünü;
zaman, cehennem olmuştur.

Osmantopaloglu/Eylül 2019