Zamanın Muamması

Zaman, dipsiz bir kuyu; başı sonu belli olmayan
Akar durur su misali, durduramazsın.
Doğrar hayallerini yüreğinin çıkmazında,
Tutup yakasından gitme demeye gücün yoktur da
Dolu gözlerle sessizce uğurlarsın.

Zaman, sonsuzluğun gökkuşağı.
Bin bir anı rengini barındırır heybesinde.
Hep ileri, hep bilinmeze bir istikamet.
Ruhun köhnemiş salıncaklarından salınır,
Umudun noksanlıklarını serper
Dağların hicran dolu çayırlarına.

Zaman, Eyüp’ün sabrını sınadı kaç hazan yılı
Yusuf’u kuyu zindanından alıp attı
Zuleyha’nın muhayyile zindanına
Mecnun’u çöle, Ferhat’ı dağlara Mêm’i…
Bir bir kül etti pervane böceklerinin kanadını.

Zaman, çok öncesi, az önce, şimdi, sonra…
Bir belirsizlik alemi, kaç asır sürecek
Nuh’a haber eyleyin:
–Beklemesin o vakti.
Muştu bir muammadır geleceğimin hevesi
Ey İbrahim, ben de tattım senin gibi
Sadece ruhu yakan bu ateşi.